angst

Ayelinn was niet naar huis gegaan maar naar Minas Morgul ze werd meteen overspoeld door angst er kwam een man naar haar toe ''heb je het perkament?'' vroeg hij in het elfs Ayelinn overhandigde hem het perkament ''laat nu m`n zusje vrij'' zei ze

Orduin keek haar slinks aan.. "Je zusje is dood." Loog hij glashard, maar zo overtuigend dat het net echt leek.

''wat jullie hadden beloofd dat als ik het perkament zou stelen dat jullie haar vrij lieten'' zei Ayelinn kwaad en bedroefd maar dwong zichzelf niet te huilen

"Excuses.. Orks zijn niet te vertrouwen.." Zei Orduin met de veile glimlach op zijn gezicht. "Geef mij nu het perkament..." Hij stak zijn hand uit, naar het kostbare perkament...

Ayelinn balde haar vuisten en keek naar de grond toch gaf ze het perkament ze kon niet rikeren dat iemand anders van haar volk hetzelfde lot zou ondergaan

"LAat je de deal cancelen?" Orduin's blik ersteende, en hij blies op een hoorn. Al snel kwamen uit verschillende holen in de bergzijden orks tevoorschijn.. "dat kan ik niet laten gebeuren.. Osgiliath moet vallen.. En ik ga over lijken.. Zelfs van elfen..."

''ik gaf je dat perkament toch wat wil je nu nog meer van me'' riep Ayelinn uit ze draaide zich om om weg te gaan naar huis

"vertrek.. En spreek niet over onze ontmoeting.. Osgiliath zal vallen. Maar we zullen het Demsterwold voorlopig sparen..." Zei Orduin, die alweer loog. Hij blies nog eens op de hoorn, en een ijselijke kreet kwam uit de richting van Minas Morgul.. "De Nazgûl bevestigen het.." Zei hij, waarnas hij op zijn paard stapte, en de orks aanvoerde, naar Dol Guldûr...