geheimen

Ayelinn liep door de druke straten van Minas Tirith ze had een kap over haar hoofd en een cape om zodat niemand haar zou herkennen

Idun reed langs haar, en zag de kap. Hij stuurde zijn paard door de menigte naar haar toe..

Ayelinn draaide zich om en zag dat er iemand achter haar aan zat teminste dat dacht ze en zette het op een lopen

Idun spoorde zijn paard aan, en galoppeerde kalm achter haar aan, zijn korte zwaard van de Garde in de hand.

"Stop, in naam van de koning!"

Ayelinn schoot een zijstraat in en hield zich stil in de hoop niet gevonden te worden maar ze voelde haar hart tekeer gaan

Idun reedt met zijn zwaard langszij naar eht straatje toe. Hij stuurde zijn paard onder d bogen door, en keek uit voor Ayelinn.

Ayelinn kon nergens anders heen als ze zich zou bewegen zou hij haar zien maar als ze stil bleef zitten zou hij langs haar rijden en haar ook zien ze bleef maar zitten en drukte zichzelf tegen de muur alsof ze er doorheen wou

Idun's paard hinikte, en hij keek met een felle blik naar een schaduwige hoek (schaduwige? XD) "Kom te voorschijn." Zei hij kalm, toen hij een puntje van haar gewaad had gezien.

Ayelinn haalde diep adem en liep weg van de muur tot ze zo ongeveer voor het paard stond haar kap hield ze op

"In de straten van Minas Tirith draagt niemand een kap..." Idun's zwaard schoot naarvoren, en haakte de kap van Ayelinn's hoofd..

"Tenzij ze iets te verbergen hebben..."

Ayelinn keek de man op het paard voor haar aan met ijsblauwe ogen ze had haar haar over haar oren en achter har rug hield ze een perkament stevig vast ''als dat de regels hier zijn zal ik me daaraan houden'' zei ze met fluwele stem en hoopte dat ze nu weer weg kon gaan

"Ja, ddat kan je... Vrouwe Elf.." Idun zag de oren, en keek haar achterdochtig aan. "Wat doet een elf, in een stad der mensen?"

''wat maken mijn zaken u uit laten we het er op houden dat ik hier ben voor mijn mensen'' zei Ayelinn

"Ik ben hoofd van de Garde. Het is mijn plicht u het t vragen." Zei Idun onvermurwbaar.

''nou dan zou ik nu graag weer verder willen'' zei Ayelinn ze hield het perkament nog steeds achter haar rug

"Natuurlijk." Zei Idun vleierig.

Ayelinn liep langs de man de straat uit gelukkig had hij niet het perkament gezien dat ze gestolen had