De Martelkamer

''ik beloof het'' zei avari .
ze knielde voor orduin neer .. daarna stond ze op en knikte tevergeefs naar hem ..

"Mooi.. Nu... Vertel hoe Osgiliath gered werd..." Zei hij met een glimming in zijn ogen.

door middel van teoraks zijn aanwijzingen en een spreuk zei avari.
'' hij was gewond geraakt doordat de generaal een vieze oude trol hem volgens mij van zijn paard af sleurde .
en hem keihard had neer gegooit. ik had hem en mij in veiligheid gebracht. vanaf die plaats had hij mij aanwijzingen gegeven wat ik moest doen en wat ik mijn volk moest bevelen .. en door mijn krachten is Osgiliath gered.
avari keek orduin bang aan .. bang dat ze volgens hem niet het goeie antwoord gaf.

"JE spreekt de waarheid.. Des te beter.." Hij gebaarde dat Avari haar rug moest laten zien...

avari keek orduin aan . en keerde haar rug naar orduin.
'' doe zachtjes '' zei ze tegen orduin.. door die klappen die jij uitdeelt is mij rug nu ERG pijnlijk zei avari sarcastiche

"Mijn faam.." Orduin trok zijn handschoen uit, en een bleke hand met lange nagels, maar toch fijn, als van een elf, kwam eruit geglipt.. "Ik laat je niet creperen.. Dat is iets voor orqu.." Hij haalde een vinger over elke striem, en waar zijn vinger gleedt vormde zich een dunne laag huid.. "zo geneest het nog wel.." sistte hij.. Hij pakte ahar bij haar arm, en trok haar de cel uit..

Hij bracht haar naarboven. Hij had haar al de hele nacht verhoord, maar de lucht was niet lichter geworden, door de donkere atmosfeer van Dol Guldûr zelf..

"Ik laat je gaan.. Maar weet, dat je aan mij verbonden bent.. En dat ik je zal oproepen, als ik ej nodig heb..." Fluisterde hij. Hij zette haar op zijn paard, en sprong zelf achterop.. Hij reed over de enorme stenen brug met haken aan de weerszijden, en door het diepe donkere Demsterwold.. In het Oude Bruine Land zette hij haar op de grond.. (het Oude Bruine Land is een lege, dorre woestenij, vlakbij Mordor, maar ook bij Rohan )

"Vanaf hier is mijn terrein ten einde.. Ik breng je niet verder weg..." Met deze woorden hinnikte zijn paard, steigerde het, en galoppeerde eht terug, naar de donkere korchten van Dol Guldûr...

Avari keek orduin raar aan .
''liet ie haar nu vrij?'' huh dat kan nooit dacht ze.
maar toch ze stond gewoon weer in de frisse,lekkere,fijne buitenlucht.
en haar rug deed ook geen pijn meer. ze lachte en vloot daarna op haar vingers.
uit het niets kwam er opeens een mooi wit paard aangerend. . avari pakte de manen en sprong op het paard.
opweg terug naar Osgiliath om alles weer op te bouwen en om een nieuwe verdediging te maken voor de volgende slachtpartij.
ze wist dat orduin zal proberen aan te vallen en hij zou haar niks kunnen doen ..
ze was nu weer vrij ... dus zo kon overal heen gaan waar ze wou . ze maakter zich er niet druk om en galopeerde verder terug naar Osgiliath